Herdenking watersnoodramp: Teuntje verloor als peuter haar vader

Het is dit jaar 65 jaar geleden dat de ramp zich voltrok in Zeeland, Zuid-Holland en Noord-Brabant. Door een combinatie van hevige storm en springtij, braken de dijken in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 door en kwamen hele dorpen onder water te staan. Naast mensen zijn ook tienduizenden dieren verdronken en verloren zo’n 100.000 mensen hun huis en bezittingen. Bij Teuntje de Haan sloeg de ramp ook in als een bom. Zij verloor haar vader aan het binnenstromende water.

'Vier dagen op zolder'

Teuntje is een peuter van 3,5 als de watersnoodramp in 1953 haar huis in Nieuwe-Tonge onder water zet. Ze vlucht met haar moeder, broertje (5) en hond Nero naar de zolder. Daar blijft ze uiteindelijk vier dagen. Op zolder hebben ze geen idee van de omvang van de ramp. Eerder die nacht ging de bel van de voordeur: haar vader Piet werd gevraagd om naar de dijk bij Battenoord te gaan - die stond op punt van bezwijken tijdens de heftige storm.

'Er werd niet over de ramp gesproken'

Het water zakte, maar vader Pieter keerde niet terug. In de jaren erna werd er niet gesproken over dit drama dat het leven van Teuntje op zijn kop zette. Zoals ze zelf zegt: “De ramp was mijn moeders ramp: zij was alles kwijtgeraakt.” Moeder sprak niet over de ramp en dus Teuntje ook niet.

Herinneringen

Pas jaren later gaat Teuntje op zoek naar wat er met haar vader is gebeurd. Op 1 februari 1993 hoort ze het geluid van vliegtuigen, tijdens de herdenking 40 jaar na de ramp. Hierdoor herinnerde ze zich ineens vanalles. Pas toen is ze haar moeder gaan bevragen en verzamelde ze informatie. Ze vond een schat aan informatie, zoals brieven over haar vader. “Ik heb heel veel gehuild bij het schrijven van dit boek. Pas toen besefte ik wat we als gezin hadden meegemaakt.” Ook vond Teuntje (bij toeval) mannen die erbij waren toen vader overleed. Dit alles tekende ze op in het boek Een Muur van Water (Querido). “Het voelt nu alsof ik mijn vader weer een beetje terug heb. Ik zie hem voor me als levend mens. Ik heb hem echt leren kennen.”