Geëmotioneerde moeder vermoorde Manon (8): 'Ik hoop dat de waarheid ooit uitkomt'

De moeder en de broer van de vermoorde Manon Seijkens hebben weinig hoop dat de moordzaak op het meisje van 8 ooit wordt opgelost. Volgende week is het 25 jaar geleden dat ze buiten ging spelen en niet thuiskwam om frietjes te eten. Vlak na de vermissing werd er veel gezocht naar het meisje, zo vertelt haar moeder Gertie Lamphen aan Hart van Nederland. ''De dag erop ben ik zelf gaan zoeken, zoeken, zoeken en nog eens zoeken.'' Maar haar dochter vinden deed ze niet.

'Het vreet je hele leven op'

Pas na een half jaar vond een wandelaar een schoentje wat onder de aarde vandaan kwam. Het bleek Manon te zijn. "Heel rot'', zo blikt Gertie terug op de vondst. ''Ik dacht er niet bij na, het skelet was gevonden. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van haar." Soms gaat ze nog naar de gedenkplek van haar dochter. ''Dan is mijn dag kapot. Ik heb keiveel verdriet, heel veel. Het wordt niet minder.'' De vrouw heeft het de afgelopen jaren heel moeilijk gehad. ''Heel zwaar. Het is moeilijk omdat ik niet weet wat er gebeurd is. Dan kan ik het een plekje geven, dat kan ik nou niet.'' William is de broer van Manon, ook hij heeft het er tot op de dag van vandaag zwaar mee: ''Ik was 12 jaar toen Manon verdween. Ik heb het bewust meegemaakt. Het vreet je hele leven op. Ik hoop dat de waarheid ooit boven tafel komt, maar ik heb heel weinig hoop. Ik heb heel veel wantrouwen.''

Nieuwe aanwijzingen

Maandag werd bekend dat de politie tientallen tips binnenkreeg over de zaak van het vermoorde meisje, nadat ze dit weekeind nieuwe informatie over een zwarte, lange haar vrijgaf. Hij blijkt afkomstig van iemand met een Oost-Aziatische komaf. Dat geeft Gertie wel hoop. ''Ik hoop dat het uitkomt, ik hoop snel. Ik zou het heel fijn vinden als ze de waarheid zouden weten en als ze de dader gepakt hebben. Dan kan ik het gaan verwerken, dan denk ik er nog wel iedere dag aan. Het maalt gewoon door mijn kop heen elke dag. Ik slaap heel slecht.'' Lees ook: Tientallen tips over in 1995 vermoorde Manon Seijkens (8) ''Aan de ene kant vind ik het een hoop ophef, elke keer dat oprakelen, dat vind ik ook niet fijn'', zo verklaart William. ''Maar als ze dan iets verder komen, krijg je wel een beetje hoop. Je weet het niet. Je ziet het bij andere mensen van heel lang geleden dat het wordt opgelost.'' Hij wacht op de dag dat het uitkomt en de oplossing er is. ''Zou voor mij heel fijn zijn, heel fijn. Ik zou alleen niet voor de gevolgen in staan, maar het zou heel fijn zijn als ik iets wist. Ik denk er vaak aan. Ik probeer de puzzel op te lossen, maar dat lukt mij allen niet.''

Glitter-hakjes

Ook kwamen er tips binnen over de schoentjes die Manon droeg toen ze werd gevonden. Het meisje was op blote voeten naar buiten gegaan, maar droeg glitterende hakjes. Volgens de politie moet ze hen die dag van iemand anders hebben gekregen. Dat weet haar moeder nog niet zo zeker. ''Manon speelde vaak met kinderen van een andere afkomst, die wisselden wel eens van schoenen, ze ging buitenspelen zonder schoenen, dan kwam ze met andere schoenen terug. Hadden ze geruild met elkaar.'' Manons broer doet nog een emotionele oproep: ''Meld iets, vertel iets, geef hints, geef tips, doe iets nuttigs ermee. Het zou niet fijn zijn als je er mee moet gaan leven als je er iets van wist, tenminste: ik zou het niet kunnen…'' besluit hij in tranen.