Jeroen is al 3 jaar vermist: 'Zolang hij niet gevonden wordt, heb ik levenslang'

Jeroen de Wit is drie jaar vermist. Zijn moeder Aag kijkt nog iedere dag naar hem uit en blijft hoop houden. "Hij mag me verrassen, maar ook als hij niet meer leeft wil ik het weten." Het verdriet is er altijd. "Ik lach om niet te huilen." Op 18 februari 2018 stuurt Jeroen een bericht naar een game-vriendin van hem. "Ik ga me verzuipen", stond erin. De dertiger zou uit wanhoop met zijn zwarte Suzuki Alto met kenteken 76-LF-KP het water in zijn gereden. Maar tot op heden ontbreekt ieder spoor van hem.

Zoektocht niet ten einde

"We zoeken nog steeds", vertelt zijn moeder Aag aan Hart van Nederland. En anderen zoeken mee. Na drie jaar krijgen ze af en toe nog een tip binnen. Van iemand die denkt dat Jeroen aan de andere kant van Nederland achter de kassa werkt. Of iemand die zich na twee jaar herinnert dat hij de auto het water in heeft zien rijden.

"Als we een tip krijgen, wordt er gezocht", aldus Aag. "Er zijn gelukkig nog steeds zoekstichtingen die actief bezig zijn. Ook de politie pikt de vermissing tijdens oefeningen op het water mee."

Jeroen is sinds zijn verdwijning nergens met zekerheid gezien. Hij heeft zijn pinpas ook niet meer gebruikt. "Het liefste wil ik dat hij het pad oploopt of belt. Als je kinderen krijgt, heb je één doel: dat zij gelukkig zijn. Jeroen was een harde werker, al vanaf zijn zestiende. Zijn baas heeft nooit iets gemerkt. Jeroen ging nooit op vakantie. Als hij geld had, was het weg."

Grote emotionele problemen

Elk jaar worden zo'n 40.000 meldingen van vermissing gedaan. Tachtig procent is binnen 48 uur terecht en 100 personen raken jaarlijks langer dan een jaar vermist.

De achterblijvers van die langdurig vermisten kampen met grote emotionele problemen. Dat ziet Patricia Wittebroodt, die als therapeut achterblijvers begeleidt. "Het enorme gevoel van onmach, en het heen en weer geslingerd worden tussen hoop en wanhoop, kan ervoor zorgen dat mensen denken dat ze gek aan het worden zijn", vertelt ze.

Volgens de therapeute, die zelf ook een vermissing van nabij meemaakte, moet je het verdriet niet wegstoppen. "Wegduwen zorgt voor ontwrichting." Aag kan zich daarin vinden. "Je moet doorgaan, maar het is nooit meer hetzelfde. Waar je ook bent, je draagt het altijd bij je."

Rouwen kan nog niet

Elke dag vraagt ze zich af waar haar zoon is. "Waar ik ook rij, ik vraag me af of hij misschien daar zal liggen. Normaal in een rouwproces ben je verdrietig en ga je denken aan mooie dingen. Maar bij hem kan ik dat niet. Ik wil hem gewoon vinden. Zolang hij niet gevonden wordt, heb ik levenslang." Aag bijft hopen op dat ene telefoontje. Ze wil daarom nooit te ver weg. "Je kunt altijd een telefoontje krijgen en dan wil ik zo snel mogelijk in de auto kunnen stappen." Ze wil ook in hetzelfde huis blijven wonen. "Anders weet Jeroen niet meer waar hij naar toe terug moet komen."

Deze week denkt ze met een hapje in de hand extra veel aan haar geliefde zoon: "Hij heeft ons extra lekkere kaas en worst gegund". Want een Bossche bol eten, waar hij zo van hield, dat kan Aag nog niet. Daarvoor is het verdriet, ook drie jaar later, nog te vers.

Zie jij het leven niet meer zitten? Praten kan opluchten. Je kan 24/7 anoniem chatten via 113.nl of bellen met 113 of 0800-0113 (gratis)