Ggz-crisis dreigde Carlos te breken, tot hulpverlener Krissie écht naar hem luisterde

Het piept en kraakt in de geestelijke gezondheidszorg (ggz). Met een hogere instroom dan ooit, lange wachtlijsten, weinig budget en een menselijke maat die steeds moeilijker gevonden wordt, moeten er door een nieuw kabinet lastige keuzes gemaakt worden. Tegelijk zijn er lichtpuntjes die hoop bieden, zo laten hulpverlener Krissie en voormalig cliënt Carlos zien.

De cijfers liegen er niet om: het aantal incidenten met verwarde personen stijgt elk jaar. In juni alleen al waren er 13.082 meldingen – een triest record. We zien dat het systeem onder druk staat, met personeelstekorten en budgetbeperkingen.

"Het is daardoor niet altijd makkelijk om buiten de hokjes te denken", ziet hulpverlener Krissie Aerts. Ze ziet dat de menselijke maat vaak verloren gaat, en mensen in de ggz niet altijd de juiste kwaliteit van zorg krijgen.

Visioenen na martelingen

Dat was ook het geval toen ze met Carlos te maken kregen. Mahdi Carlos Fathiazar, zoals zijn hele naam luidt, kwam op jonge leeftijd als asielzoeker naar Nederland. Als christen was het in zijn thuisland Iran niet meer veilig. Toen hij dertien was werd hij gearresteerd en gemarteld in een islamitische heropvoedingsgevangenis, op zijn veertiende lukte het hem naar Nederland te vluchten.

Altijd was hij in de sportschool te vinden, maar ook kreeg hij visioenen. "Contact met anderen was lastig, omdat mensen bang van hem waren," zegt Krissie over de eerste momenten dat Carlos de ggz opzoekt, erkennend dat die zorg niet altijd even toegankelijk is.

Maar waar collega's geen mogelijkheid vinden om hem te helpen, geeft Krissie niet op. "Er was veel vertrouwen bij hem nodig voor hij zijn verhaal durfde te vertellen", herinnert zij zich.

Onvoorwaardelijke hulp

De laagdrempelige manier waarop hun contact verliep en die niet aflatende steun die Krissie gaf bleken uiteindelijk de manier tot het winnen van het vertrouwen van Carlos. "Het gaat erom dat je er onvoorwaardelijk voor iemand kan zijn", zegt Krissie.

Hun band hebben ze inmiddels vereeuwigd in een tatoeage, die ze ieder op een arm hebben laten zetten. Op allebei hun armen hebben ze de afbeelding van handen die in elkaar grijpen. Carlos heeft daaronder de woorden 'It's meant' staan, Krissie 'to be'. Een vrije vertaling is 'Het is het lot', of 'Het moest zo zijn'.

Om dit verhaal van hoop ook met anderen te kunnen delen, hebben Carlos en Krissie hun verhaal in een boek uitgebracht, genaamd 'De behandelaar die mijn hand durfde vast te houden (en ik die van haar)'. Voor Carlos betekent dit een manier om zijn duistere achtergrond achter zich dicht te kunnen doen, "om zonder schaamte dit te vertellen." "En het bieden van hoop aan mensen in een penibele situatie, en hoe ieder van ons anderen kan helpen door op een laagdrempelige manier contact te zoeken", aldus Krissie.