Jeffrey sluit gitzwart jaar af na moord op zus Ichelle: 'Ik mis haar, elke dag'

Voor Jeffrey van de Velde was 2021 een triest jaar. Hij verloor zijn zus Ichelle, die bruut werd vermoord. De 29-jarige vrouw raakte een jaar geleden vermist en werd begin 2021 in delen teruggevonden in Zeeland. Verdachte in de zaak is een inmiddels 45-jarige vrouw.

Jeffrey kan er met zijn verstand soms nog niet bij. Hij wordt overmand door verdriet en slaapt slecht. Ichelle komt niet meer terug. Een keiharde realiteit, zeker met de feestdagen voor de deur. "Je mist dan toch iemand aan tafel. Vorig jaar dachten we: zou ze nog komen, waar is ze? Nu weten we dat ze niet meer aan zal schuiven."

Spontane bezoekjes

Ze is er niet meer, maar op de gekste momenten steekt ze toch nog even haar hoofd om de hoek: "Dan schiet er een knoop van mijn broek en denk ik: even langs bij mijn zus om hem te maken. Maar dan denk je: nee, dat kan helemaal niet meer."

Ook als Jeffrey gaat wandelen in de natuur, wordt hij geconfronteerd met Ichelle. "Oh ja, hier zochten we een jaar geleden met dertig man", herinnert hij zich dan. Het waren zenuwslopende weken, waarin Jeffrey samen met de politie en SIGNI zoekhonden continu in touw was, op zoek naar Ichelle. Het kostte hem uiteindelijk veel.

'Je blijft hoop houden'

"Dit was toen nog allemaal ver weg", vertelt Jeffrey, verwijzend naar de inktzwarte periode die volgde op de dood van zijn zus. "Je blijft hoop houden. Pas op het moment dat we het hoorden, besef je wat je meemaakt. Je denkt er niet aan, totdat ze zeggen dat het wel zo is."

Doorgaan met leven is moeilijk voor Jeffrey en zijn familie. "Dan zeggen ze: je moet het een plekje geven. Maar een plekje geef je aan een foto of een kaars. Hier is geen plek voor, dat zal het nooit krijgen."

Tot in detail

Na de begrafenis wilde de Zeeuw zijn leven weer oppakken. Te snel, wellicht. "Ik ging aan het werk, dat ging zes dagen goed. Op de zevende ging het licht uit. De batterij was op. Sinds die tijd zit ik thuis. Ik ben uiteindelijk naar een psycholoog gegaan. Dan krijg je te horen dat je PTSS hebt."

"Ik was bezig om alles te herbeleven", legt hij uit. "Slapen deed ik bijna niet en als ik wel sliep, kwamen de meest vreselijke dromen, tot in detail." Eén van de gevoelens waar Jeffrey mee kampt is schuld. De opgepakte vrouw was een bekende. Toen Ichelle vermist was, sprak hij zelfs nog met haar. Ze had een winkeltje in Oostburg, vlak naast het naaiatelier van zijn zus. Daar werden sporen gevonden van Ichelle die wezen op een misdrijf.

Had ik maar...

Voor Jeffrey staat vast dat die winkel de plek is waar zij om het leven kwam. Het toeval wil dat hij dichtbij bij zijn oma was, rond de tijd dat het gebeurd moet zijn. "Het besef dat ik op zo'n tien meter afstand was, blijft wel binnenkomen. Het is een gedachte die constant rondgaat in mijn hoofd: had ik maar dit of had ik maar dat. Had ik maar even gebeld van 'goh, waar zit je?'. Dan was ze misschien naar buiten gekomen en was ze er nog."

Hij weet ook wel dat hij zich geen schuld moet aanpraten. Ichelle krijgt hij er niet mee terug. Enige genoegdoening is een uitspraak in de zaak. Daarop vooruitkijken doet Jeffrey niet. Natuurlijk, hij volgt het. Maar een uitspraak zal er voorlopig niet komen. "Ik mis haar", zegt Jeffrey dan. "Elke dag."