Job (17) zou zijn diploma nooit halen, maar het is hem tóch gelukt

Artsen en leraren zeiden dat hij het niet zou kunnen, maar vandaag haalde Job (17) toch zijn vmbo-diploma. “Het is geen diploma voor zijn cijfers, maar voor zijn strijd", vertelt zijn moeder Hannie Elstak trots. Job was een kerngezonde jongen, toen van de ene op de andere dag in september 2018 zijn ogen merkwaardig draaiende bewegingen gingen maken. Even later begonnen ook andere spiergroepen zich ongecontroleerd te bewegen. “De aanvallen waren zo erg dat Job vaak niet meer kon lopen, of in ademnood kwam. De langste aanval duurde 56 uur. Niemand wist wat hij mankeerde, het was een hele heftige tijd. Job invalideerde steeds verder en hij kwam in een rolstoel. Het volgen van school werd steeds moeilijker.”

Vriendengroep heeft alles over voor Job

Zijn moeder vertelt hoe Job weigerde op te geven. “Hij zei: 'Ik verlies liever dan dat ik nooit gevochten heb.' Artsen ontraadden Job om nog door te gaan met school, maar hij hield vol. Vooral dankzij een vriendengroep die letterlijk alles voor hem over had. Job kon wild om zich heen slaan tijdens aanvallen, maar zijn vrienden incasseerden de klappen, droegen zijn schooltas en bleven hem in alles trouw.” De klas kwam zelfs voor Job op. Moeder Hannie: “Hij mocht niet mee op eindexamenreis naar Londen, dat zou te ingewikkeld zijn. Zijn vader is toen mee geweest als mantelzorger, de klas heeft hem in zijn rolstoel metro’s in en uit getild. Dat was één van de beste momenten uit zijn leven.” Zijn moeder weet nog een ander voorval. “Job kan niet goed tegen licht, dus toen er een schoolfoto gemaakt moest worden, heeft de fotograaf lang moeten zoeken naar een mooi shot. De klas zei: “we doen het met Job, of helemaal niet. Dat was prachtig.”

Twee uur per dag naar school

Uiteindelijk bleek Job aan een functioneel neurologische symptoomstoornis te lijden. Dat had ook invloed op zijn school, op een gegeven moment wilde de school er zelfs mee stoppen. “Er was steeds een ambulance, hij moest in een aparte kamer examen doen.” Herinnert zijn moeder. “Hij is toen op een half rooster gezet en als het goed ging, ging hij twee uur per dag naar school. Voor de rest gaven wij hem les. Dat was een intensieve tijd.” “Vorig jaar deed hij examen in drie vakken en slaagde met prachtige cijfers. Alle docenten en betrokkenen waren diep onder de indruk van zijn moed en doorzettingsvermogen.”

Eindexamengala

Jobs vrienden slaagden eerder al en hebben hun gala al gevierd. Maar speciaal voor Job trekken ze allemaal hun mooiste pak aan en komen ze – op afstand – het feestje nog eens over doen. Voor hun vriend Job. Hij ziet de toekomst zonnig in. Zijn langgekoesterde wens om verpleegkundige te worden, moet even wachten. Maar hij heeft wel andere plannen. Job: “Ik wil mijn droom die ik altijd had om mensen te helpen als verpleegkundige blijven nastreven. Als dat even niet kan, dan word ik begeleider van bijzondere doelgroepen. Bij die mensen valt het niet op dat ik wel eens wat vreemds doe.”