Imke voelt veel onbegrip als onzichtbaar gehandicapte: 'Wat doe jij op die invalidenparkeerplaats?'

Imke Peeters (36) heeft sinds zes jaar de diagnose multiple sclerose (MS). Hoewel de slopende ziekte langzaam haar spieren en zenuwstelsel aantast, kan ze meestal nog wel lopen. Maar daardoor heeft ze vaak te maken met onbegrip, bijvoorbeeld als ze op een invalidenplek parkeert of als ze ineens een rolstoel tevoorschijn haalt. "Je kunt aan de buitenkant nooit zien of iemand een invalidenparkeerkaart nodig heeft."

De Brabantse maakt gebruik van verschillende hulpmiddelen, vertelt ze aan Hart van Nederland. "Mijn dagen zijn nooit hetzelfde. De ene dag loop ik een aantal meter zonder hulpmiddel. Soms gebruik ik krukken, een rollator of zit ik in een rolstoel. De enige dag is mijn beperking meer zichtbaar dan de andere dag."

Met goedkeuring van een arts heeft Imke inmiddels een invalidenparkeerkaart. "Het was een gigantische drempel om die aan te vragen, laat staan om hem daadwerkelijk te gebruiken. Nu ben ik erg blij met deze kaart want dit maakt het leven voor mij een heel klein beetje makkelijker."

Vooroordelen

Toch heeft ze vaak te maken met vooroordelen en onbegrip, bijvoorbeeld als ze onder een blauw bord parkeert. "Negen van de tien keer krijg ik afkeurende blikken. Het komt ook regelmatig voor dat ik aangesproken word", vertelt Imke verder.

"Het is erg vermoeiend om jezelf steeds te moeten verdedigen. Wat nog vervelender is, is dat ik ook aangesproken word op een niet zo vriendelijke manier. Ik word nageroepen en mensen gaan er al meteen vanuit dat ik iets doe wat niet mag. Zo ook afgelopen zondag. Ik was het zó ontzettend beu dat dit wéér gebeurde, dat ik er een Facebook-bericht over gemaakt heb."

De boodschap van Imke krijgt veel bijval. Haar bericht is al honderden keren gedeeld. "De reacties stromen binnen. Honderden verhalen van mensen die soortgelijke situaties meemaken. Jonge mensen die uitgelachen en nageroepen worden omdat ze met een rollator lopen of in een scootmobiel zitten. Vooroordelen over mensen die er 'te goed uitzien' om ziek te zijn of een aandoening te hebben. Mensen in een rolstoel die niet voor vol aangezien worden. In een restaurant wordt aan hun gezelschap gevraagd of zij ook nog wat willen drinken, alsof we achterlijk zijn en niet kunnen praten. En zo kan ik nog wel even doorgaan."

Respect en begrip

De wereld veranderen? Dat wordt lastig, weet Imke. "Maar ik denk dat we met z’n allen kunnen werken aan een samenleving waarbij we wat liever tegen elkaar zijn, en wat meer respect en begrip hebben voor elkaar. Waarom maken we het elkaar zo moeilijk? Aan de buitenkant kun je niet zien wat iemands verhaal is. Oordeel hier dan ook niet over. Wellicht dat mijn verhaal mensen twee keer na doet denken voor ze oordelen en dingen roepen."